انتظار فرج‏

ز جمله تکلیفهاى مهمّ امت اسلامى در دوران غیبت کبرى، انتظار فرج حضرت مهدى

 (عج) است. حقیقت انتظار فرج در مفهوم اسلامى خود عبارت است از آمادگى کامل

 و همیشگى فرد منتظر براى تحقق بخشیدن حکومت اسلامى جهانى به رهبرى آخرین ذخیره الهى بر روى زمین. این آمادگى وقتى حاصل مى‏شود که شخص منتظر علاوه

 بر بعد اعتقادى در بعد نفسانى و رفتارى نیز به اصلاح خود همّت گمارده باشد.

 

از نظر درونى و نفسانى به حدّى از آمادگى روحى و خودسازى و تزکیه نفس رسیده باشد که در هر لحظه آمادگى لبیک گویى به نداى آن حضرت را داشته باشد، بگونه‏اى که هیچ وابستگى‏اى نتواند او را از پیوستن به سپاه حضرت مهدى (عج) باز دارد.

از نظر رفتارى نیز در طول زندگى خود به همه وظایف فردى و اجتماعى خویش عمل کرده، در تمامى زمینه‏ها الگوى یک انسان کامل باشد.بدیهى است وصول به چنین مرتبه‏اى از کمال نفسانى و رفتارى کارى بس دشوار است و تنها انسانهایى بدان دست مى‏یابند که به تعبیر بعضى از روایات، خداوند دلشان را به ایمان آزموده است. «۱»

انتظار فرج، تبلور همه اصول اعتقادى و مسائل عملى اسلام است؛ از یکتایى خدا گرفته تا رسالت پیامبر، امامت امامان معصوم و التزام عملى به تمامى احکام و دستورات اسلامى.

انتظار فرج، انتظار ظهور امامى است که جهان را پس‏از آنکه از ظلم و جور آکنده شده پر از عدل و داد مى‏کند.انتظار فرج با چنین محتوایى، سازنده و حرکت زاست. از این رو، در میان عبادتهاى فردى و اجتماعى، جایگاه ویژه‏اى دارد و در بیان رسول‏اکرم (ص) برترین عبادت دانسته شده‏است:

«افْضَلُ الْعِبادَةِ انْتِظارُ الْفَرَجِ» «۲»برترین عبادت، انتظار فرج است.

علّت آن شاید این باشد که انتظار فرج تبلور ولایت است؛ ولایتى که صحّت همه اعمال منوط به آن است و بدون آن هیچ عملى پذیرفته نیست. از امام صادق (ع) چنین نقل شده است:

«افْضَلُ البِقاعِ مابَیْنَ الرُّکْنِ وَ الْمَقامِ، وَ لَوْ انَّ رَجُلًا عَمِرَ ما عَمِرَ نُوْحٌ فى قَوْمِه‏ الْفَ سَنَةٍ الَّا خَمْسینَ عامًا، یَصُومُ النَّهارَ وَ یَقُومُ اللَّیْلَ فى ذلِکَ الْمَکانِ، ثُمَّ لَقىَ اللَّهَ بِغَیْرِ وِلایَتِنا لَمْ یَنْفَعْهُ ذلِکَ شَیْئًا» «۳»برترین نقطه روى زمین بین رکن و مقام (ابراهیم) است. اگر کسى به اندازه عمر نوح- یعنى ۹۵۰ سال- در میان قومش زندگى کند و همه این مدت را در مکان یاد شده به عبادت مشغول باشد، روزها را به روزه و شبها را به شب زنده دارى سپرى نماید، ولى بدون ولایت ما خدا را دیدار کند، این عبادتها سودى به وى نخواهد رساند.

پی نوشتها :

(۱)- ر. ک. ینابیع المودة، ج ۳، ص ۷۷/

(۲)- منتخب الاثر، ص ۴۹۹/

(۳)- وسائل الشیعه، ج ۱، ص ۹۳/

(تاریخ زندگانى امام مهدى(ع)، ص: ۶۸)