ارتباط مفاد سوره مبارکه عصر با امام مهدی علیه‌السلام

سوره مبارکه "عصر" سوره حضرت ولیّ‌عصر عج

 

در تفسیر سوره عصر در روایات و تفاسیر شیعه آمده است که منظور از قسم خوردن به عصر در واقع قسم خوردن به حضرت ولیّ عصر علیه‌السلام و صلوات‌الله علیه است. زیرا ایشان به عنوان عصاره هستی هستند و عصاره تمام انبیاء و اوصیاء می‌باشند.

وقتی ابتدای سوره منتسب به حضرت ولیّعصر علیه‌السلام باشد، قاعدتاً باید مسایل بعدی و تأکیدی که معمولاً بعد از قسم صورت می‌گیرد، باید مرتبط به همان مفاد قسم و موضوع همان قسم باشد. یعنی اگر می‌فرماید قسم به حضرت ولیّ‌عصر علیه السلام که انسان‌ها در معرض ضرر و زیان هستند" إنّ الانسان لفی خسر"، باید این ضرر و زیان به نحوی به آن حضرت مرتبط باشد.

اگر قرار باشد این ضرر و زیان مربوط به آن امام باشد شاید منظور این باشد از آن جایی که انسان‌ها از وجود آن حضرت غافل بوده و در نتیجه از برکات وجودی ایشان بهره لازم را نمی‌گیرند و به تدریج ایمان خود را نسبت به آن وجود نازنین از دست داده و او را منکر می‌شوند و این بلایی است که به صورت قابل ملموسی حتی در جامعه شیعی هم ابتلای به آن قابل درک است.

دلیل این موضوع آیه بعدش است که می‌فرماید: " الا الّذین آمنوا و عملوا الصّالحات " غیر از افراد مؤمن و صالح که از این ضرر و زیان در امان هستند و از این وجود با برکت بهره لازم را می‌برند. در جای دیگر قرآن داریم که : " بقیّةالله خیرٌ لکم إن کنتم مؤمنین" بقیةالله سلام‌لله علیه در صورتی برای شما خیر و برکت به همراه دارد و منشأ ضرر و زیان شما نخواهد شد که به او ایمان داشته باشید که لازمه ایمان به آن حضرت در واقع ایمان خدا، ‌‌پیامبران الهی و نیز اوصیای پیامبر اسلام صلوات‌الله علیه و علی آله است.

"إن کنتم مؤمنین" در این آیه شریفه ما را به یاد "الا الذین آمنوا "در سوره مبارکه عصر می‌اندازد و این بدان معنا خواهد بود که ایمان به بقیةالله سلام الله علیه باعث استفاده از وجود با برکت ایشان در دنیا و آخرت خواهد شد و در صورت عدم اعتقاد و ایمان به ایشان انسان‌ها در معرض ضرر و زیان شدید در دنیا و آخرت هستند.

در ادامه می‌فرماید و "عملوالصالحات" که این ایه نیز ما را به یاد صالحین می‌اندازد که " و لقد کتبنا فی الزّبور أنّ الارض یرثها عبادی الصّالحون " یعنی این بندگان صالح خدا هستند که در نهایت وارثان زمین خواهند بود و از ظهور مولایمان بیشترین بهره و نصیب را خواهند داشت و در نتیجه در معرض ضرر و زیان از این ناحیه نیستند.

پس صالح بودن و عمل صالح انجام دادن زمین‌ساز بهره‌گیری از برکات وجودی حضرت بقیةالله سلام‌الله علیه است. عمل صالح نیز باید در خصوص آن حضرت معنی شود همانطور که ایمان نیز در خصوص آن حضرت معنی شد. یعنی عمل صالح آن عملی است که مورد رضایت قلبی آن امام بزرگوار باشد و ایشان را از ما راضی کند که این نوع عمل در هر جایی بسته به موقعیت آن فرق می‌کند. در بخش پایانی سوره مبارکه می‌فرماید: " و تواصوا بالحقّ و تواصوا بالصّبر" یعنی مؤمنانی که عمل صالح انجام می‌دهند یک صفت مهم دارند مه توصیه به حق و توصیه به صبر می‌کنند. این قسم از سوره هم باید مرتبط با حضرت ولیّ‌عصرعلیه‌السلام باشد. در این باره یکی از بزرگان تواصی به صبر را مرتبط با دوران غیبت آن حضرت دانسته زیرا این دوران با صبر و تحمل مشکلات همراه است و باید باشد و تواصی بالحق و توصیه به آن نیز مربوط به دوران ظهور ایشان است زیرا دوران ظهور دوران تجلی حق و دولت حقه اهل‌بیت علیهم‌السلام و اجرای دقیق خلافت الهی در روی زمین است.

پس می‌توان سوره مبارکه عصر را سوره ولیّ‌عصر علیه‌السلام نامید زیرا تمام آیاتش به نحوی با آن حضرت مرتبط است.